Bahar Bayramı ve Kuşların Hatırlattıkları

Herkese selamlar. 🌸

Nasılsınız, havalar orada da baharı yansıtıyor mu yoksa ne yapacağını bilemez bir hâlde arada mı kalmış? Bir yanı baharı solumak isterken diğer yanı sımsıkı tutunuyor mu soğuğa? Kışın elinden kayıp gitmesini istemez gibi sanki..
Bizim buralarda o bahsettiğim kararsız hâl hâkim genelde. İç Anadolu'nun ortasında olduğu için mi bilmiyorum bu insanlarına da sirayet ettiğinden galiba yadırganmıyor hiç.

Bu sabah hava yazdan kalma bir gün gibiydi. Sokaklarda dolaştım, kuş cıvıltılarını dinlemek o kadar hoştu ki. Bulunduğum bölgede birçok ağaç ve meyveli çalı olduğu için genelde kuşların uğrak yeri oluyor. Bazılarını seslerinden ayırt edebiliyorum. Bunlar kızılgerdan, baştankara ve ispinoz. Saksağanları, serçeleri saymıyorum, güvercin ve kargaları da. Onlar demirbaş zaten. O minicik kuşların vici vici ötüşlerini her sabah duymak, o sesle uyanmak o kadar harika ki. Seslerini ezberleyip Youtube'daki kuş sesleriyle karşılaştırıyorum. O şekilde eşleşiyor. Ama bazılarının ötüşlerine rastlayamadım daha. O yüzden bir muamma olarak kalan sesler var. Belki bir gün onların isimlerini de öğrenebilirim. 🐦

Kuş sesini ve ötüşünü iyi taklit ettiğimden bahsetmiş miydim size? Arkadaşımın papağanı kaçmıştı, çevredeki ağaçlara kadar takip edilmesine rağmen yakalanamamıştı. O her gün durmadan onun ötüşünü tekrarlıyordu balkonda. Ben de ezberlemiştim onun yanına gittikçe bu ritüele ben de katılıyordum. Sonra ne mi oldu, üç ay sonra onun bize aynı ötüşle karşılık verdiğini işittik. O anki sevinci ve heyecanı tahmin edebilir misiniz? Hep birlikte kuş gibi cıvıldıyorduk. :D
Ama evi bulamıyordu. Sadece bir an kanat sesi duydum, hızlıca uçtuğunu da gördüm akabinde. Sonra kesildi gerisi.
Meğerse o gün apartmanı bulmuş yavrum, ama çok yorulduğu için alt kattakilerden birinin açık penceresinden içeri girivermiş. Biz bunu daha sonra öğreniyorduk tabii ki.
Apartman yöneticisi bir gün o komşuyla kapıda konuşurken içeriden papağan sesi geldiğini işitmiş. Aa yeni mi aldınız derken, evin içinde bulduklarını söylemişler. Yönetici bu konuyu bildiği için, onun üst komşulardan birinin kayıp kuşu olabileceğini söylemiş. Vee büyük kavuşma gerçekleşmiş nihayet. Birbirlerini tanıdıkları uzaktan bile belli olduğu için kimse engel olmamış onların tekrar bir araya gelmelerine.
İşte böyle.. Anlatırken bile o mutluluğu yeniden yaşadım. Ankara gibi bir yerde tam üç ay ne yedin ne içtin, nasıl korudun kendini pisilerden diye çok sorduk ama aldığımız yanıt sadece ciiiiiiiiiiik oldu.

Bir gün de bir arkadaşımız tatile giderken kuşunu babamgile emanet etmişti. Onun da kendine has ötüşü vardı, tabii ki öğrenmiştim ben. Birkaç gün sonra eve gelince direkt kuşun bulunduğu odaya girdim ve onu taklit etmeye başladım. O da ötsün bana karşılık versin, bu sayede kendisini yalnız hissetmesin istedim. Ama karşılık vermedi, sadece heyecanlandı ve bir tünekten diğer tüneğe hoplayıp zıplamakla yetindi. Sevindiğini görebiliyordum ama sahibini de özlüyordu besbelli. Onunla biraz vakit geçirdikten sonra babamın yanına gelip oturdum. "Biliyor musun günlerdir ötmüyordu sen gelince öttü duydun mu?" dedi. 'Baba o bendim.' deyince bana inanmadı ama inanmasını sağlayınca kahkahayla güldük birlikte. 🤭

Bende kuş anıları bitmez. Yıllarca kuş besleyen bir ailem vardı. Onlarca yavrunun doğuşuna şahit olduğum bir evde büyüdüm. Yumurtadan çıkışlarına, tüysüz ve kocaman kafalı ürkek hallerine aşinayım. Sizi daha fazla sıkmayayım belki ileride sohbet ederiz yine.

Damla'nın motivesiyle yürüyüşlerimi yapmaya tekrar başlıyorum. Her gün olmasa da yapabildiğim kadarı da mutlu ediyor şu an. Havalar iyice ısındığında daha fazla zaman ayırabilirim umarım.

Eskiden her gün on bin adım atar, saatlerce yürürdüm. Antrenmanlı olduğum için de çıktığım şehir gezilerinde hiç yorulmaz, dimdik yokuşları bile rahatça tırmanırdım. Neredeyse tüm güne yayılan bu turlarda akşam otele varıncaya dek yorgunluk hissetmezdim.
Hiç unutmuyorum Bilecik gezisinde yine şehrin meydanını karış karış gezdikten sonra, evliya ve Allah dostlarının kabirlerini ziyaret etmek için yola düştüğümüzde, bir dağın tepesinde küçücük bir mekân gördük. Zirveye otobüsün çıkmadığını, bundan sonrasını arzu edenlerin yürüyerek tamamlaması gerektiğini söylediler bize.
Sarmal şeklinde tek yön olan daracık bir yoldan ilerliyorduk bir avuç insanla birlikte. İyi ki daha öncesinde yürüyüş yapmışım dedirtti her adımım. Ben bile zorlanıyordum, diğerlerini, benden yaşça büyükleri düşünemiyordum. Sonunda ulaşmıştık zirveye. Çok huzurlu bir ortamdı. Manzara şahaneydi, anlatılmayacak kadar güzeldi. Orada ne kadar kaldık hatırlamıyorum ama benim en zorlu yürüyüşüm olduğu kesindi ve sonu çok güzeldi.

Herkesin az çok etkilendiği covid döneminde nefes alamıyordum. En basit ve normal hareketleri bile yapamıyordum. O an idrak etmiştim nefes almanın ne kadar önemli olduğunu.
Hastanede günlerce yattıktan sonra, taburcu olduğumda hastane koridorlarında ilerlerken nefes nefese kaldığımı hatırlıyordum. Daha sonra çok şükür iyileştim ama eski spor faaliyetlerime dönemedim. Hep kendimi korumam lazımmış gibi bir düşünceye sahiptim. Daha yeni yeni iyi olduğuma inanıyorum. Şimdi tekrardan eskisi gibi olmak istiyorum.