Po prostu Wyspowy.

Chłodek nastał. Dość gwałtownie, ale do tego pomału zaczynam się przyzwyczajać. W ciągu tygodnia temperatura z 15 stopni skacze do 30, albo spada do zera - w zależności od sezonu.

W Krakowie ostatnio rozgościł się smog, rano krótki rzut oka za okno, a potem staram się zapomnieć czym oddycham. Przydałby się porządny przeciąg.

W sobotę trafił się długi spacer po Podgórzu w miłym towarzystwie, które poznałam na wyprawach górskich z @klub-wloczykijow. Pierwszy raz wystąpiłam w roli przewodnika i podobało mi się. Mogłam swobodnie nawijać o tym, co mnie naprawdę fascynuje w moim mieście. Okazało się, że przez ostatnie dwa lata wchłonęłam całkiem sporo wiedzy ot tak, spacerując i coś tam podczytując przy okazji.

Przyznam, że przy takiej aurze trochę mi się nie chce chodzić na miasto bez zewnętrznej motywacji. I materiału zdjęciowego jest mniej, bo ręce marzną. Dobrze się składa, bo mam troszkę zaległości z wcześniejszych wypadów.

W październiku pojechałam na weekend w Beskid Wyspowy ze wspomnianym wyżej klubem. Pogoda była bajkowa, dzięki czemu w surowy sezon późnojesienny wchodzę spełniona.

Sobotnia trasa, którą dziś chcę się podzielić, została już pięknie opisana tutaj, przez @klub-wloczykijow. Nie czuję więc przymusu edukowania się po fakcie i pisania elaboratów. Czasem trzeba sobie pozwolić na bycie owcą. Iść za kimś i tylko podziwiać.

Na trasę wycieczki zerknęłam przed wyjazdem, ale było to bezmyślne zerknięcie. Zobaczyłam Babią Górę i się ucieszyłam, łał, zaliczę Babią, ale ekstra. I poszłam spać. Nie zarejestrowałam, że to nie ten kierunek i troszkę inna wysokość. Nie ta Babia ;)

Poranek był pochmurny, przez moment nawet kropiło. Czuło się chłodek, lecz słońce przebijało tu i ówdzie. Na początku za plecami mieliśmy cudny widok na Jezioro Rożnowskie, ale światło prosto w obiektyw utrudniało robienie zdjęć.

Trasa bardzo różnorodna - trochę przez wioski, trochę szosą, odkryte przestrzenie i zaciszne ścieżki przez las. Duuużo wizualnych rozpraszaczy po drodze, które spowalniały marsz. Podobało mi się, że z jednej strony miałam czas by nacieszyć się otoczeniem i robić zdjęcia, a z drugiej ktoś jednak pilnował tempa.

Szybko się przejaśniło. Rozgrzani marszem i słońcem pozbywaliśmy się kolejnych warstw. Było tak ciepło, że chwilami szłam w krótkim rękawku. Cieszyłam się, że jednak uda mi się doświadczyć złotej jesieni w najlepszym wydaniu. Zeszły sezon był pod tym względem cudowny - wrzesień, październik i listopad były bardzo ciepłe i słoneczne. W tym roku pogoda aż tak nie rozpieszczała, ja też o wiele mniej podróżowałam.

Widoczność była bardzo dobra, tylko horyzont przez cały dzień pozostał spowity delikatną mgiełką. W oddali próbowały się przebić Tatry.

Zawsze kiedy patrzę na mieszany las jesienny mam wrażenie, że przemawia do nas szyfrem. Barwne plamki tworzą kod, który może kiedyś odczytamy.

Wyjątkowo piękna trasa. Oczywiście myślę tak prawie zawsze będąc w górach :) Cudownie jest mieć cztery pory roku, nawet jeśli nie wszystkie kocha się po równo.

Zagadka - jesień to, czy wiosna?

W pięknych okolicznościach przyrody dotarliśmy do wieży widokowej pod Jaworzem. Jaworz był najwyższym szczytem w łańcuchu, który przeszliśmy tamtego dnia.

Na wieżę nie weszłam, bo już w połowie pierwszej drabinki zmiękły mi nogi. Na szczęście i z niższego poziomu były cudne widoki. Zostaliśmy tu na dłużej.

Wszędzie szyfry. Patrzyłam długo, ale nie rozgryzłam.

Potem było więcej drogi przez las.

W końcówce trochę poczułam nogi, szczególnie przy schodzeniu.

W Limanowej zjedliśmy to i owo. Lubię jeść po wysiłku, bo można sobie pozwolić na więcej :)
Na nocleg dotarliśmy w dwóch grupach ze względu na logistykę transportową. Mnie przypadł w udziale wieczorny, klimatyczny spacer w towarzystwie koleżanki. Dom położony był poza centrum miasta, więc towarzyszyły nam tylko coraz rzadsze latarnie, rozświetlony krzyż na Miejskiej Górze i księżyc.

O takich dniach mówi się - spełniony.