Nibieściuśkie takie całe, ale środecek zółty

Chciałam napisać zwyczajnie o spacerze pod Kirkjufell i łące niezapominajek, ale przypomniała mi się kaszubska bajka z dzieciństwa o niezabudkach i zaczęłam jej szukać. Po drodze natknęłam się na opracowanie dr Lidii Nepop-Ajdaczyć o tych kwiatkach i wciągnęło mnie. A że ktoś, kto pisze pracę o niezapominajkach nie może być zwyczajnym człowiekiem, to przy okazji pogrzebałam w życiorysie pani Lidii.

Trzy godziny później. Kaszubskiej bajki nie odnalazłam, głowa cięższa o wiedzę miłą acz niepraktyczną. Pani Lidia rzeczywiście okazała się nietuzinkowa. Zajmuje się głównie etnolingwistyką słowiańską i pisze różne niesamowite prace. Na przykład Relacje człowiek – kwiat odzwierciedlone w polskim językowym obrazie świata. Zauważyłam w niej podobieństwo do pewnego islandzkiego urzędnika, który w wywiadzie dotyczącym podejścia jego rodaków do tematu elfów powiedział: Ale to byłoby cudowne, gdyby jednak istniały, prawda? Rozmontował mnie tym całkowicie. Dojrzały człowiek z dziecięcą otwartością i wrażliwością, która ubarwia życie nie odbierając umiejętności racjonalnego myślenia i działania.

Wróćmy do sedna. W Grundo wydeptuję na razie dwa główne kierunki spacerowe (dopóki nie odważę się pójść na dziko w góry) - do wodospadu Grundafoss, o którym pisałam ostatnio lub pod Kirkjufell. Zeszły tydzień był kapryśny - trochę wiało i padało, na przemian ze słoneczkiem. Podobno lato na Islandii już się skończyło, nie wierzę w to. Po prawdzie wczoraj było 8 stopni, ale to musiała być jakaś anomalia 😅.

W jeden z pochmurnych dni poszłam na mały spacer pod nasz stożek. Po drodze mam swoje ulubione miejsce, tuż przy szosie.

Pas najpiękniejszej niezapominajkowej łąki, jaką widziałam w życiu.

Największe zagęszczenie niezabudek na centymetr kwadratowy.

Modre krupki. Za każdym razem siedzę w kucki przy drodze i nie mogę się napatrzeć.

Ale w końcu idę dalej.

Do Kirkjufellsfoss już nie docieram, kilka razy odwiedzony, wystarczy.

Wyżej jest wiele innych, większych wodospadów. Na razie tylko się na nie gapię, przygotowuję mentalnie. Dowiedziałam się od szefa, że w terenie otwartym można się włóczyć po ziemi prywatnej. Ogrodzenia są po to, by się zwierzyna nie rozłaziła po górach i nie tratowała młodych drzew. Myślę, że mogę mu ufać w tej kwestii, wychował się tutaj. Tak że no, kiedyś tam dotrę.

Tymczasem na wysokości stożka zawracam.

Tym razem idę ścieżką odkrytą niedawno, zamiast drogą.

Właściwie to też jest droga, ale dla koni. Ludzie też mogą nią chodzić, opcjonalnie. Wiedzie przez niewielki zagajnik.

Na górce znalazłam kamień elfów - jeśli istnieją, to na pewno tu mieszkają.

Miałam Wilsonów w kieszeni i nie mogłam się oprzeć.

Wcześniej też ich wypuściłam kilka razy w teren.

Ze ścieżki jest ładny widok na Grundo i okolicę.

Niestety zaraz skręca w dół, do miasteczka. A ja bardzo mam ochotę pójść do góry, o tam.

A tu zaś płotki...

i bramka. Jak tam byłam, to jeszcze nie wiedziałam, że mogę ją śmiało przekroczyć. Może i lepiej, bo pogoda była niedobra na pętanie się po nieznanym terenie.

Podeszłam tylko kawałeczek w stronę potoku.

Znaleźliśmy wielkiego grzyba...

...i go skolonizowaliśmy.

Przemoczyłam przy tym portki fatalnie, więc z przyjemnością wróciłam do domu.

No i tak się poznajemy po kawałku, Grundo i ja. Może jutro wypuszczę się gdzieś dalej, bo potem pracuję 10 dni bez przerwy. Dopakuję bicki i padnę 😁

Tytuł zaczerpnęłam z pracy dr Lidii Nepop-Ajdaczyć Niezapominajka.