Na Zakrzówku ciągle zima

Święta minęły tak szybko, jak każdy inny weekend. Rach ciach i będzie nowy rok! Niby wiem, że entuzjazm z nim związany opadnie rychlej niż sylwestrowe konfetti, ale co tam. Niech będzie, że nowy rok, nowe cele, nowa ja.

Wczoraj niespodziewanie znalazłam kryjówkę zimy, schowała się na Zakrzówku. Całkiem nieźle się tam trzyma biorąc pod uwagę, że od tygodnia temperatura w dzień na mocnym plusie. Na ulicach dogorywają resztki zasp, tymczasem między skałami można spokojnie ukulać bałwana.

Mniejsze ścieżki były mało przyjazne, więc na punkt widokowy wyszłam główną trasą. Na zboczu dużo mniej śniegu niż na dole, widać że słońce mocniej tu operuje w ciągu dnia.

Tak w ogóle Zakrzówek, to od jakiegoś czasu teren budowy. Dzikie zalewisko po kamieniołomie przeobraża się w park rekreacyjny. Trochę mi żal tej "dzikości", ale faktycznie było tu niebezpiecznie. Przydadzą się choćby porządne barierki. Teraz wszystkie wejścia na teren wyrobiska są obstawione tabliczkami z zakazem wstępu, ale wiadomo. Ludzie od zawsze tu przychodzili, to co im ktoś będzie zakazy stawiał.

Wczoraj było święto i cicho, więc na spokojnie można było obejść to i owo. Na górze niespodzianka - Wawel w nietypowej oprawie.

Tutaj są już barierki - kiedy byłam tu ponad rok temu, jeszcze ich nie było. Wprawdzie to tylko drut stalowy i bez problemu można się przedostać nad krawędź, ale przez przypadek czy pod wpływem już nikt nie spadnie.

Szybkie spojrzenie na miasto.

Kościół Mariacki w środku, po lewej ratusz a po prawej wieża kościoła św. Stanisława Kostki na Dębnikach.

Wawel...

I rzut oka na Ludwinów, co przypomina mi o tym, że druga część Loli z Ludwinowa czeka na publikację.

Spieszyłam się, bo słońce zachodziło, a chciałam jeszcze zajrzeć nad zalew. Ledwie parę minut drogi, ale do samej krawędzi ciężko było dotrzeć. Zlodowaciały śnieg i błoto zalegały na ścieżkach, wolałam się nie poślizgnąć. W jednym miejscu udało się zerknąć na wodę.

Poszłam w miejsce, gdzie niegdyś było jedyne sensowne dojście do wody. Nadal jest, ale trzeba pokonać kilka przeszkód. Tutaj po zimie ani śladu ;)

Tak naprawdę na zdjęciach wygląda to gorzej niż w rzeczywistości, nawet do butów się nie wlało.

Na miejscu super, ale mogłam kurcze przyjść wcześniej, gdy słońce jeszcze świeciło. Woda w zalewie jest bardzo przejrzysta i ma piękny, turkusowy odcień, szczególnie w miejscach gdzie prześwitują skały. Im ładniejsza pogoda, tym lepiej to widać.

Coś tam przebijało delikatnie :)

Mała niespodzianka, zamiast kaczek takie czarnulki pływały. Widziałam je też u siebie nad zalewem, one tak śmiesznie dreptają, jakby się wszędzie bardzo spieszyły. Wyglądają wtedy jak na starym, niemym filmie.

Wracałam tą samą trasą, w towarzystwie innych stworzeń brodzących.

mlask mlask

Po drodze nad drugi zbiornik leżało sporo śniegu, więc wyczyściłam buty na glanc.

Przy drugim akwenie widać większe postępy - jest taras (prawie gotowy), ścieżki, ławeczki, a na wodzie pływające baseny okolone szerokimi, drewnianymi pomostami. Wygląda to ciekawie.

Na razie Zakrzówek nie jest zbyt przyjaznym miejscem na spacery, szczególnie część wokół pierwszego zbiornika, ale czekam na ukończenie prac. Wprawdzie lubię takie dzikie, niezagospodarowane miejsca, ale wiem, że po remoncie będzie to świetne miejsce, w którym każdy znajdzie coś dla siebie. Przynajmniej będzie się można legalnie kąpać :)

Może ta inwestycja otworzy drogę do uporządkowania kamieniołomu Libana pod kopcem Krakusa, o czym mówi się od lat. Uwielbiam to miejsce w obecnej postaci, ale nie mam nic przeciwko, żeby z pomysłem wykorzystać jego przyrodniczy i historyczny potencjał.

W tym roku już niczego nie opublikuję, basta.