Merhabalar herkese. Son soru-cevap etkinliğimizde Tuçe arkadaşımızın düşündürücü sorusunu cevaplamak üzere bir araya geldik. Sorusu için @pinkfurby5'e, emekleri, katılımları ve katkıları için tüm arkadaşlarımıza teşekkür ederiz. Yeni etkinliklerimize hepiniz davetlisiniz. 🌼

_{Bu güzel fotoğraf için @bilginhilal'e teşekkür ederiz.}

Tuçe Arkadaşımızın Sorusu

@pinkfurby5

Soru 1: Geçenlerde komşumun oğlu yurt dışında bir resim yarışması kazanmıştı. Annesi ona ilk boya kalemlerini benim aldığımı hatırlattığında bayağı duygulandım. Sizin de böyle farkında olarak ya da olmayarak hayatında önemli bir rol oynadığınız biri var mı?
Soru 2: Sizin hayatınıza bu şekilde etkisi olan birisi oldu mu? İmkanınız olsa birinin hayatına dokunmak ister miydiniz, nasıl? (@baboz ve @doganhilal🌼'e katkısı için teşekkürler. 🌸)

---

Ve İşte Cevaplarımız

wagner32

Yeğenim. Kız kardeşimin tatlı mı tatlı oğlu. Karel'im. Sanırım onun hayatında rol model olarak yer alıyorum. Genelde beni taklit ediyor. Sırf bu nedenle davranışlarıma oldukça dikkat ediyorum. Onun henüz çok başında olduğu hayatında önemli rol oynadığımı evden ayrıldığımda hüzünlenmesine, ağlamasına ve uzun süreli yolculuklarımın dönüşünde mutluluktan bana sarılmasına bağlıyorum. Aşık olmanın dışında hayatımda tattığım en güzel duygu bu galiba. Yeğen sevgisi... Her şey karşılıklı. Karel de benim hayatımda önemli bir rol oynuyor. Sevgiler... 🙂

---

bemier

Açıkçası benim bilerek yaptığım ve yine olsa hiç tereddüt etmeden yapacağım bir şey. Benim yaşlarımda olan bir arkadaşım, ailesi tarafından üzeri kapatılarak eniştesi olacak çirkin insan tarafından, düzgün bir dil kullanmak için kendimi zorladığımı söylemeliyim, sistematik olarak taciz edilmiş, tabii çirkin insan orada da durmamış... Arkadaşlığımızın ilerlediği bir zamanda bana bunu güvenip de anlatmasına çok sevindim de bunu yaşadığı için çok üzüldüm de.

Sonrasında ise buna karşı kanıtının olup olmadığını sordum ve olmadığı için de aile diye anılmaması gereken insan müsveddeleri ile, zaten maddi olarak bağımsız yaşıyordu yani onu onlara bağlayacak hiçbir şeyi yoktu, bağlarını tamamen kesmesi gerektiği konusunda başlangıçta minik bir konuşma yaptım. Tabii bu kadar sorunların içinde başa çıkması çok zor bir durum, bu biraz zaman aldı. Fakat bundan 2 yıl kadar önce bunu başardı. Bildiğim ve emin olduğum kadarıyla o insan müsveddeleri ile herhangi bir iletişimi hâlâ yok. Şu anda onu tanıdığım bu süreç içerisinde en iyi hâlini yaşıyor. Umarım bu hem manevi hem de maddi olarak böyle devam eder ✨

---

damla

Üniversite üçüncü sınıftayken beklenmedik bir gönüllülük projesine katıldım. Okuldaki öğrencilere dil öğretmeye başladım. Çok sevdiğim Almanca hocamızın başlattığı bir girişimdi. Bir gün bana "Biliyorsun okulumuzda Rusça öğretmeni yok. Öğrencilerimiz çalışmaya gittiklerinde dil bilmedikleri için çoğu işletmenin kapısından geri çevriliyorlar. Bu sorunun çözümü olarak iki Rusça sınıfı oluşturmayı düşünüyorum. Bir tanesinin öğretmeni olarak seni düşündüm" dedi. Benim için büyük bir sürprizdi. Okulda dil bilen ve sektörde yeterli tecrübeye sahip başka öğrenciler de vardı. Neden beni seçtiğini bir türlü anlayamıyordum. O dönem gençliğin de verdiği hevesle kılık kıyafet, saç makyaj açısından bayağı bir marjinal takılıyordum. Her an sınıftan fırlayıp rock / metal konserine gidecekmiş gibi bir havadaydım. Benden öğretmen olur mu düşüncesiyle "Hocam, sizce bu iş için uygun bir aday mıyım?" diye tereddütle sordum. Hoca gülümseyerek "Sende gençliğimi görüyorum." deyip uzaklaştı. Eve dönerken derin düşünceler içindeydim. Aslında öğretmen lisesini bitirmiştim. Ancak okulumuzdaki aşırı disiplin ve dayatmalar beni bu meslekten soğuttuğu için daha eğlenceli şeyler yapmanın karakterime uygun olacağını düşünmüştüm.

O gün geldiğinde çok heyecanlıydım. Olabildiğince öğretmene benzemeye çalışarak dinlendirici gözlüklerimi de takıp sınıfa gittim. Sınıf iğne atsan yere düşmeyecek kadar doluydu. Benimle aynı yaşta hatta üst sınıftan öğrencilere ders verecektim. Almanca hocası da gelmişti. Bu beni biraz rahatlattı. Tam dersi beraber işleyeceğimizi sanarken beni öğrencilere takdim edip "İyi dersler" deyip sınıftan çıktı. Olan olmuştu. Müfredat, kitap, kaynak gibi bir şey yoktu elimde. İlk ders alfabeyi anlattım ve öğrencilerin isimlerini tahtaya yazmalarını sağladım. Eğlenceli geçmişti. "Bu iş olacak" diyerek, o sene 2 dönem boyunca arkadaşlarıma ders verdim. Genel olarak sınıftaki herkes meraklıydı. Hiçbir işlerine yaramayan derslerde uyuklayan öğrenciler bile her dediğimi not alıyor, ödevlerini eksiksiz yapıyorlardı. Bu durum beni mutlu ediyordu.

O öğretim yılı bittiğinde önceki senelerde olduğu gibi yaz aylarında Antalya'da otel ve tur rehberi olarak çalışmaya başladım. Turistleri havalimanında karşılayıp otellerine yerleştiriyor, tatilleri boyunca onlara yardımcı oluyor ve turlara götürüyordum. Çalıştığım firma tasarruf tedbirleri kapsamında otobüsleri dolmadan havalimanından kaldırmıyordu. Aynı gün içinde 15-20 otelde durup gelenleri yerleştirmek zorunda kalıyorduk. İnsanlar beklemekten sıkılmasınlar diye olabildiğince hızlı ve seri olmaya çalışıyordum. Misafirle birlikte otele girip dil bilen elemanları olup olmadığını soruyordum. Varsa misafiri ona teslim edip diğer yolcularla devam ediyordum, olmadığında işlemler uzuyordu.
Bir gün yine sıradan bir turistleri otele yerleştirme günüydü. Çok sık uğramadığım bir otele girdim ve "Rusça bilen çalışanınız var mı?" diye sordum. Arkadaşı çağırmaya gittiler. Geldiğinde gözlerime inanamamıştım. Rusça sınıfımdaki öğrencilerden biriydi. Beni görünce çok mutlu oldu o da. "Hocam geçen sene dil bilmediğim için bu departmana almadılar. Sayenizde bu sene Rusça bilen resepsiyonist olarak başladım. Çok şanslıyım" dedi. Duygulanmıştık ikimiz de. Böyle bir şeye vesile olduğum için çok seviniyordum. Sonrasında benzer şekilde aynı sınıftan birkaç arkadaşı daha sektörde çalışırken gördüm. Bazılarının da görmesem de iyi haberlerini aldım. Beklenmedik bir gönüllülük projesinin arkadaşlarımın hayatlarını olumlu yönde etkilediğini görmek harika bir duyguydu.

---

princeofbeyhive

Sanırım terapistimin hayatıma bu şekilde bir etkisi oldu. Birlikte bir şeyleri yoluna koymaya çalışırken aslında birbirinden farklı onlarca şey de başardık. Başardık diyorum çünkü o olmasa bu kadar çabuk başaramazdım. Bana gelecek olursak da ben böyle bir şey yapmak ister miydim bilmiyorum. Evet birilerinin hayatına güzelliklere sebep olacak şekilde dokunmak güzel. Ancak bunun olumsuz örnekleri de oluşabilir. Açıkçası ben bu sorumluluğu kabul etmek istemezdim sanırım. Risk her zaman vardır.

---

baboz

Herkese merhaba,

Hayatıma katkısı olan, büyük veya küçük dokunuşlarda bulunan bir sürü insan oldu. Belki benim de olmuştur. Bundan emin değilim.

Benim bahsetmek istediğim, hayatıma katkısı olan bir öğretmenim. Lisedeyken, herkes spor takımlarına katılıyordu. Ben de futbol takımına katılmak istiyordum. Çünkü bildiğim tek spor oydu. Halbuki beni futbol takımına almadılar. Eleme bile yapmadan, sadece doğum tarihimden dolayı son sınıfta turnuvaya katılamayacağım için elenmiştim. Bu elemeden sonra, bütün spor takımları alımları kapattığı için yüzme takımına katıldım. Hayatıma ters bir dokunuşu olan futbol takımı öğretmenime teşekkür ederim. Sayesinde hiç öğrenemeyeceğim yüzme stillerini öğrendim. Ve iyi bir kondisyona sahip oldum. Futbolu zaten hep biliyordum. 😂

---

passenger777

Merhabalar Arkadaşlar

Şimdiye kadar üstesinden gelemeyeceğim hiç bir işe karışmak istedim. Bu hem iş hem de spor hayatım da da böyle oldu. 2009 yılında Mağaza sektörde çalışıyordum. Farklı farklı şehirlere yeni mağazalarımız açılıyordu. Ben ve dört arkadaşımız Denizli mağaza açılışı içi görevlendirilmiştik.

Bu mağaza bir hafta içinde açılacaktı. Bir hafta boyunca on beş yirmi saat çalıştığımız zamanlar oldu. Rafların takılması ürünlerin yerleştirilmesi, stand yapılması kasaların çalışıp çalışmadığın kontrolü her şeyi en ince ayrıntısına kadar takip edip yapmaya çalışıyorduk.

Bu çalışmada en istikrarlı ve çalışkan personel olarak, seçilmiştim. Antalya destek grubu olarak bizlere bazı hediyeler verildi. Tabi bu hediyelerden diğer arkadaşlarım da aldı.

Denizli mağazasını bir hafta içinde canla başla çalışarak açmıştım. Sonra Antalya,ya geri dönüşümüzde Denizli mağaza müdürü bizim ekipten övgüyle bahsetmiş. Kendi mağazamızda da Küçük bir başarı kutlaması yapılmıştı. Bu durum beni çok mutlu etmişti. Gurur duymuştum.

---

doganhilal🌼

Herkese merhaba. Birçok arkadaşıma ufak tefek yardımcı olduğum için hayatlarına dokunmuşluğum olmuştur ya da tam tersi arkadaşlarımın benim hayatıma etkileri olmuştur ancak çok büyük oranda yön verecek şekilde bir etki olduğunu hatırlamaya çalışsamda aklıma bir şey gelmedi. Ancak imkânım olsaydı çocukların ve özellikle kız çocuklarının hayatlarına dokunmayı çok isterdim. Hem maddi hem manevi olarak çocuklara yardım edebilmek, hayatlarını güzelleştirebilmek en büyük isteklerimden biri. Keşke hiçbir çoçuk acı ve zorluk çekmese...

---

sudefteri

Herkese merhaba. 🙋‍♀️

İlkokula giderken okulun kitaplık görevlisiydim. O yaşlarda çeşit çeşit kitabın yanında olmak, istediğimi okumak ve okutmak harika bir duyguydu.
Ailemde kitap alma bilinci yoktu. Evdeki küçük bir rafta herkesin evinde olduğunu düşündüğüm kitaplar mevcuttu. Fakat kitabın aylık alışverişte alınanlar gibi ekmek ve su gibi bir ihtiyaç olduğunu anlamış değillerdi.

Bir gün halamın kızı bizi ziyarete geldi. Kız kardeşimle bana da Jules Verne'den birer kitap hediye etti, benimki "Dünyanın Merkezine Yolculuk"tu. Onunki "Seksen Günde Devr-i Âlem." 📚
İlk defa kitap armağan ediliyordu, hem de Jules Verne ile ilk karşılaşmamızdı. İkisini de büyük bir merakla ve keyifle okuduk. Hâlâ kütüphânemde saklıyorum onu. 🙆‍♀️

Bu duyguyu çok sevmiştim, bir gün büyüdüğümde ve kendime ait param olduğunda ben de çocuklara kitap hediye edecek ve hayatlarındaki unutulmayacak "o kişi" olacaktım. Hayalim buydu.

Yıllar sonra çok şükür bunu gerçekleştirdim. Misafir olduğum eve hiçbir zaman elim boş gitmedim. Tatlı şeylerin yanında muhakkak evin çocuklarına, onların yaşlarına uygun kitap aldım, ilk sayfasına not bıraktım.
Bu bazen bir boyama kitabı oldu bazen de bir klasik. Akrabalarımın, tanıdıklarımın, sevdiklerimin evinde kesinlikle benden hatıra olarak bir Jules Verne vardır. Kütüphânemin birkaç rafı onlara ayrılmış durumda. Onlarca Balonla Beş Hafta'larım, Esrarlı Ada'larım, İki Yıl Okul Tatillerim ve daha nicesi.. 🎈

Bu anıyı kendime bir pay çıkarmak için anlatmıyorum. Küçücük bir çocuğun kalbine dokunmayı ve o iyilik hareketinin nasıl da çığ gibi büyüyebileceğini göstermek istedim sadece. Belki birisine ilham olur yazdıklarım ve bir çocuğa kitap okumayı sevdiren "o kişi" olursunuz.
Umarım sayımız çoğalır.. 🎈

---

mehmetfix

Hayatıma en büyük katkısı olan kişiler özellikle gittiğim psikiyatristler bence. Çünkü ne olursa olsun tutunabilmem için o kadar uğraştılar ki ve sonunda tutnabildim. Bu gerçektne ben ve onlar açısından çok zor oldu biliyorum. Benim gibi biriyle uğraşmak çok zor ama sonuçta gerçekten çok farklı bir insana dönüştüm. Bugünlerde düşünüyorum da beni bu kadar değiştiren psikiyatristler kim bilir diğer insanları nasıl ve ne şekilde değiştirdiler. Çünkü benden çok daha kötü şeyler yaşayan insanlar var... Umarım bir gün o psikiyatristlerin de hayatına birileri dokunur ve onları çok güzel bir yere taşır.

---

dusunenkalpp

Herkese merhaba hayatta illaki birilerine faydam olmuştur. Umarım bilmeyerek faydamdan çok zararım olan insanlar olmamıştır.

Benim hayatıma etkisi olanlardan birisi de Anne ve Babamdan sonra babannemdi. Küçüklüğümde beni çok korkuturlardı. Ramazan ayı boyunca babannemden görerek yaptığım ibadetten sonra bütün korkularım gitmişti, çok huzurlu ve heyecanlı güzel günlerim olmuştu. O günleri unutamıyorum canım babannem mekanı cennet olsun.

Birilerine yardım etmek onlardaki mutluluğu görmek, dünyada bir dikili ağaç bir eser bırakmak bana çok kıymetli geliyor. Dünya'da güzel izler, eserler bırakan insanlar gibi olmak isterdim.

---

m1alsan

Selamlar selamlar,
Benim yetiştiğim şartlardan yana fazla şikayetim yok, özümsedim. Dolayısı ile payıma kurgulardan deneyimleme fırsatı düşmüş. Tabii ki iş,evlilik ve sosyal hayatta insanın demlenmesini sağlayan ve yine tabii ki beklenmedik anlarda ortaya çıkan ufak sürprizler oluyor.

Sorunuza cevap olarak çeşitli kitapları ve filmleri aday gösterirdim. Bir örnek vermek gerekirse özellikle bir film bana çok şey katmıştır: "Umudunu Kaybetme (the pursuit of happiness - 2006)". Her düştüğümde yeniden ayağa kalkabilmek, devam edebilmek. Ne zaman bir zorluğa düşsem bu film gelir şimdilerde aklıma.

Önceleri çok keyif düşkünüydüm, hatta kendi sosyalliğimi baltalayacak ve içe kapanık bir dünya görüşü oluşturacak kadar. Giderek bu keyifler anlamsızlaşmaya başladı. Ancak şimdiki yeni mottom şudur: "Keyif, sarfettiğim çabadan sonra oluşan bir hazdır. Sonucu çok önemli değil, ama sorumluluğu bana ait. Cilası ise keyfini sürmek." Evet bazen çabalarım uzun sürebilir, haketmediğimi düşündüğüm durumlar içine girebilirim. Ama bahsettiğim filmdeki gibi sadece devam etmem gerekir.

---

---

Önceki Etkinliklerimizden...

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 | 69 | 70 - Aktif Üyeler | 71

---

• Trliste trail: https://hive.vote/dash.php?i=1&trail=trliste
• Trliste topluluğu: https://hive.blog/trending/hive-138975
• Trliste discord https://discord.gg/PkNnhb73pe