ดอกไม้และชีวิตบทที่ 143

🌸🌸🌸 สวัสดีพี่ๆ และ เพื่อนๆ ทุกคนค่ะ มาแล้วจร้าพบกันกับเราอีกครั้ง ช่วงนี้กำลังพยายามรักษามาตรฐาน ความคงเส้นคงวา ในการเขียนโพสต์เรื่องราวอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่รู้จะทำได้อย่างที่คิดไว้ไหม ยอมรับว่าหินสำหรับเราในช่วงนี้ หลังจากหมดภาพชุดนี้เรียบร้อยแล้ว ก็คงไม่รู้จะหาเรื่องหรือภาพถ่ายอะไรมาเขียนดี เห็นพี่หลายคนไปเขียนอีกที่ เค้าเรียกว่าอะไรเราไม่แน่ใจ แต่เราคงจะไม่สามารถ ถ่ายภาพให้สวยและคมชัดได้ เพราะ เราใช้มือถือแค่เครื่องเดียวในการทำงาน และ เป็นมือถือรุ่นที่ไม่ได้ใหม่ ออกจะตกรุ่นแล้วด้วยซ้ำไปต่ำ ตอนนี้เรายอมรับว่าเริ่มถอดใจแล้วค่ะ จะเขียนต่อดีไหม เท่าที่พูดคุยพี่ๆ หลายคน เริ่มถอดใจกันหลายคนแล้ว กลัวใจตัวเองถึงจะตั้งใจอยากจะเขียนไปเรื่อยๆ แต่ใจมันเริ่มถอดใจซะแล้ว

🌸🌸🌸 เราพยามยามคิดทบทวนอยู่นาน ก่อนตัดสินใจเขียนตามความรู้สึก และ ตามอารมณ์นอยด์ของเรา เราคงเอาดีทางด้านนี้ไม่ได้ ถึงพยายามแล้ว วันนี้ยิ่งเหนื่อยใจ ตรงที่เราพึ่งรู้นะว่า ภาพเราไม่ชัด เวลาเราถ่ายภาพแล้วดูจากมือถือ มันสวยมากและคมชัด พอมีพี่สุรชัยที่ไลน์คุยกับเรา เค้าก็ใช้มือถือเครื่องเดียวพิมส่งโพสต์แบบเราเลย เค้าบอกเราว่ารู้ยัง ถ้ามุมมองการมองเห็นในมือถือกับคอมพิวเตอร์ มันต่างกันนะเรามองมือถือน่ะชัด แต่เวลามองในคอมพิวเตอร์มันแตก มันบีบ มันไม่ชัดนะ เราเลยลองยืมโน๊ตบุ๊คของเพื่อนเรามา จริงด้วยแหะบางภาพมันไม่ชัด มือถือชัดมาก อะไรแบบนี้

🌸🌸🌸 เราชอวคิดแล้วแบบนี้จะทำยังไงดี เราไม่ได้มีคอมพิวเตอร์ เหมือนอย่างเค้านะ มีแต่คอมพิวเตอร์เครื่องเก่าที่บ้านที่น้องสาวของใช้อยู่ จะให้เราถ่ายภาพแล้วมาเช็คในคอมพิวเตอร์ว่า มันชัดหรือไม่ชัดเราไม่สามารถทำได้หลอก เพราะ เราไม่มีคอมพิวเตอร์ จะให้เราซื้อมันคงไม่คุ้มเท่าไร กับรายได้ที่ได้จากการเขียนโพสต์ แต่เราไม่ได้โทษใครนะ ตัวเองไม่มีศักยภาพความสารถมากพอ จุดนี้แระที่เราคิดทบทวน เราควรจะไปต่อดีไหมนะ

🌸🌸🌸 อีกอย่างเราใกล้จะจบแล้ว ไม่นานคงต้องไปหางานประจำทำ และ งานประจำที่เราหาจะได้ทำไหม มีใครจะรับเด็กจบใหม่ ที่ไม่มีประสบการณ์ในสายที่เรียนจบ นอกจากการฝึกงานเมื่อปีที่แล้วไหม เรามีประสบการณ์ในการทำงานแค่ เด็กเสิร์ฟในร้านกาแฟ แล้วก็ร้านพวกฟาสฟู๊ดต่างๆ ในการทำพาร์ทไทม์ แต่นั่นก็ช่วงก่อนโควิดระบาด แต่ช่วงโควิดระบาด เราไม่ได้ทำงานพาร์ทไทม์อะไรเลยสักอย่าง เพราะ ไม่มีร้านไหนรับเด็กพาร์ทไทม์ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา

🌸🌸🌸 เราคิดนะถ้าเกิดเราได้งานประจำ ที่ไม่มีเวลาว่างเลย หรือ มีเวลาว่างแค่นิดเดียว และ เหนื่อยจากการทำงาน เราจะมาเขียนได้ไหม ไม่รู้ซินะเราคืดมานานแล้ว และ ท้อมาหลายต่อหลายครั้ง ที่จะหยุดเขียนและหายไปดื้อๆ แต่ก็มีพี่โจ้ และพี่ที ที่ให้กำลังใจเรา จนเราท้อแต่ไม่เคยถอย แต่ตอนนี้แม้กระทั่งพี่ทั้ง 2 คน ที่เคยให้กำลังใจเรา เค้ายังท้อในเรื่องที่เราท้อเลย เราเลยรู้สึกไม่มั่นใจใจตัวเองแล้ว วันนี้บ่นมาทั้งโพสต์ อิอิ

🌸🌸🌸 เราก็ใช้ชื่อดอกไม้และชีวิตอยู่แล้วนี้ ไม่ผิดใช่ไหมที่โพสต์เราจะเขียนชีวิตและความรู้สึกในตอนนี้ ถ้าจะเขียนเรื่องดอกไม้ในย่อหน้านี้ย่อหน้าเดียว หลายคนก็คงรู้ชื่อ ข้อมูล ตลอดจนความหมายของดอกไม้ที่เราเอาลงแล้ว เราจึงไม่ต้องเขียนอะไรมากมายแบ้ว และ ก็ขอปิดโพสต์ไปดื้อๆ แบบนี้แระคะ ขอบคุณและขอโทษทุกคนด้วยจร้า ที่เนื้อหาของโพสต์ในวันนี้กลายเป็นเรื่องบ่นของเรา สำหรับเนื้อหาดีๆวันนี้ก็คงมีประมาณนี้ บ๊ายบาย

❤️ขอบคุณค่ะ❤️